Mi valoración personal es que este trabajo me hizo buscar algunas palabras y lugares que no entendía o sabía que existían, y que normalmente no buscaría por simplemente pereza.
Aquí os lo dejo.
A
grandeza de Carolina
Marta
López Gabián
IES
Alexandre Bóveda (Vigo)
vez
que tiña que facer unha entrevista para o periódico onde
traballaba,
sentía
aquelas cóxegas na barriga.
O
cocheiro parou diante dunha casa de tres pisos situada no mesmo
abriu
unha muller coas meixelas encarnadas. Levaba un mandil branco.
Convidoume
a entrar e pasamos a unha saliña. Ardían na cheminea
unhas
rachas ben grosas. Ao carón do lume, agardábame unha velliña coa
verme,
ergueuse cunha axilidade inusitada pois aquela muller debería
roldar
os noventa anos. Chamoume a atención a súa estatura, extremada
-
mente
pequena. Ao aproximarse tamén puiden observar un rostro cheo
de
cráteres, inequívocas pegadas da varíola. Estendeume a man e ache
-
goume
unha butaca a carón da súa. Chamou cunha campaíña a criada,
que
entrou nun momento. Pediulle dúas cunquiñas de té. Eu, na espera,
observaba
a saliña. Nun recanto durmía un piano cuberto de moreas de
partituras.
Sobre unha mesiña tamén vin varios libros sobre astronomía.
Decatouse
da miña ollada indiscreta e díxome de súpeto, con enerxía:
—A
vostede gústanlle as matemáticas?
—Boeno
–murmurei–,
non lle podo dicir. Sonlle unhas grandes des
-
coñecidas
para min.
—Iso
é o que pensa todo o mundo, pero están errados. As matemáticas
están
por todos lados. Son amigas que axudan a entender o noso mundo.
Dixo
isto e quedou un momento cos ollos pechados.
Collín
o meu pequeno caderno de notas e cun lapis na man, un pou
-
—Bonita
casa.
—Era
de miña nai. Abofé que é bonita pero
non
me trae moi bos re
-
cordos.
—Por
que di iso?
Suspirou
e mirou cara ao lume. Vin nos seus ollos unha tristura de
séculos.
Ía
frío naquela luminosa mañá de novembro. Tomei folgos, pois cada
vez
que tiña que facer unha entrevista para o periódico onde
traballaba,
sentía
aquelas cóxegas na barriga.
O
cocheiro parou diante dunha casa de tres pisos situada no mesmo
abriu
unha muller coas meixelas encarnadas. Levaba un mandil branco.
Convidoume
a entrar e pasamos a unha saliña. Ardían na cheminea
unhas
rachas ben grosas. Ao carón do lume, agardábame unha velliña coa
cara
moi engurrada e un gracioso pucho cheo de puntillas e volantes. Ao
verme,
ergueuse cunha axilidade inusitada pois aquela muller debería
roldar
os noventa anos. Chamoume a atención a súa estatura, extremada
-
mente
pequena. Ao aproximarse tamén puiden observar un rostro cheo
-
goume
unha butaca a carón da súa. Chamou cunha campaíña a criada,
que
entrou nun momento. Pediulle dúas cunquiñas de té. Eu, na espera,
observaba
a saliña. Nun recanto durmía un piano cuberto de moreas de
partituras.
Sobre unha mesiña tamén vin varios libros sobre astronomía.
Decatouse
da miña ollada indiscreta e díxome de súpeto, con enerxía:
—A
vostede gústanlle as matemáticas?
—
Boeno
–murmurei–,
non lle podo dicir. Sonlle unhas grandes des
-
coñecidas
para min.
—Iso
é o que pensa todo o mundo, pero están errados. As matemáticas
están
por todos lados. Son amigas que axudan a entender o noso mundo.
Dixo
isto e quedou un momento cos ollos pechados.
Collín
o meu pequeno caderno de notas e cun lapis na man, un pou
-
co
desconcertada por aquel arranque, atinei a dicir:
—Bonita
casa.
—Era
de miña nai. Abofé que é bonita pero
non
me trae moi bos re
-
cordos.
—Por
que di iso?
Suspirou
e mirou cara ao lume. Vin nos seus ollos unha tristura de
séculos.
—Miña
nai, como todas as mulleres deste tempo, non a culpo, pensa
-
ba
que as mulleres naceran para servir na casa. E moito máis unha nena
coma
min, enferma, chea de varíola
que
nunca na vida casaría. Así que
mentres
meus irmáns aprendían latín, álxebra, música, a min tocábame
lavar
os pratos, bater as alfombras, sacar o po das lámpadas... Meu pai,
excelente
músico militar, decatábase da miña mirada triste cando asistía
a
aqueles concertos dos meus irmáns. Ás agachadas aprendeume mate
-
máticas,
que eu adoraba, pero tamén latín e, sobre todo, música. Non o
crerás,
pero cheguei a ser unha boa soprano.
Maldita
época a nosa, pensei. Nas miñas propias carnes sabía do que
estaba
a falar. Unha muller periodista. Que tolemia!
—De
verdade? Non sabía.
—Pero
non me pidas que cante, xa teño preto de noventa anos e o
peito
non me dá.
Eu
dubidaba se aquela afirmación tan categórica fose certa.
Abriuse
a porta e entrou a criada con dous tés fumegantes nunha
bandexiña.
—Graciñas,
contestamos ao unísono.
—Teño
entendido que vostede pasou moitos anos na Inglaterra...
—Si,
e daquela quedoume este meu gusto polo té. Foi unha etapa ben
bonita
a que pasei alá. Meu irmán, William, era o director da orquestra
xeito,
pois índome eu, ela quedaba cunha criada menos. William tivo que
contratar
unha muller para que fixese as tarefas que me correspondían.
Así
era miña nai.
—E
gustáballe a astronomía?
—Pois
mira, para nós era bastante descoñecida. Un día de visita en
Londres,
William mercou un libro chamado
Astronomía
dun
tal Fergus
son,
e desde aquel momento a nosa vida mudou para sempre. Meu irmán
construíu
un telescopio moi fermoso, e con aquel aparello descubrimos
o
ceo. Débolle tanto a este meu irmán! Con el avancei no estudo da
álxe
-
bra,
da trigonometría, da astronomía, e tamén do inglés, claro.
—E
descubriron Urano...
—E
moitos máis astros
Pero
é certo que con Urano chegounos o re
-
coñecemento.
Aínda recordo o día, era un trece de marzo do 1781, can
-
do
William, moi nervioso, entrou na saliña e díxome coa súa voz de
tro
-
no:
«Caroline, acabo de ver algo no ceo parecido a un cometa. Prepara o
lapis
que empezamos coas matemáticas». Foron días de tolemia, porque
segundo
os meus cálculos, aquel obxecto celeste non cumpría as condi
-
cións
dun cometa. Movíase regularmente nunha órbita case circular ao
Sol
que ningún cometa coñecido por nós distaba iso. E para desconcer
-
tar
aínda máis, aquel «cometa» non tiña cola. Eu non o dubidei nin
un momento:
aquilo non era un cometa. Aquilo era un planeta do noso sis
-
a
William astrónomo real e pagáballe un salario de
duascentas
libras ao
ano!
Deixamos as nosas carreiras da música e daquela empezamos a es
-
tudar
o firmamento. Como agradecemento, meu irmán bautizou o novo
planeta
como Estrela Xeorxiana, aínda que había algúns astrónomos que
non
lles gustaba ese nome. Seica tiña que ter un nome mitolóxico.
—Polo
que conta, vostede foi unha peza clave, tanto no descubrimen
-
to
de Urano como tamén no descubrimento de novos corpos celestes.
—Cando
meu irmán estaba de viaxe eu aproveitaba, pois non me gus
-
taba
estorbalo para observar polo telescopio. Era emocionante. Decatei
-
dous
mil cúmulos. Describín nebulosas, galaxias, satélites e fun a
primei
-
ra
muller en descubrir un cometa. Era inevitable recoñecer a existencia
no
noso universo non só de planetas e cometas, había outros corpos, ou
-
tras
masas, lonxe, moi lonxe de nós. O home é tan insignificante, tan pe
-
queniño
e está tan perdido.
Outra
vez sentín as cóxegas na barriga, pero esta vez polas palabras de
Carolina
Herschel.
Tomei alento.
Despedinme
daquela enorme muller. Unha muller que me fixo enten
-
minúsculos
que somos fronte á dimensión do universo.
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
ResponderEliminar: )
Eliminar